STRESZCZENIE 1-19

Witam wszystkich czytających! J zdaję sobie sprawę, że te moje wypociny mogą się dłużyć tym, co niedawno zaczęli czytać (a wiem, że są takie osoby i cholernie mnie to cieszy <3) postanowiłam umieścić streszczenie. Oczywiście, czytanie całości jest dużo barwniejsze i bardziej szczegółowe, ale to  może chociaż w skrócie przybliży Wam, o czym piszę. (poza tym nie umiem pisać streszczeń, przez co wątpię, że ktoś się w tym połapie XD)
Jeżeli chcecie być na bieżąco informowani o rozdziałach to pozostawcie w komentarzach numery gadu-gadu, nie udostępnię ich, jedynie zapisze.
Możecie również dodawać do ‘obserwowanych’ (po prawej stronie) co znacznie ułatwi mi sprawę.  Dziękuję za każdy komentarz, bo one dają mi ogromną motywację do dalszego pisania. 

POZDROWIONKA KICIE <3

Historia toczy się w Warszawie. Lena to dziewczyna, żyjącą w świecie beztroskich problemów.  Mieszka z mamą, bo jej tata wybrał nową rodzinę. Chociaż go nienawidziła, to z czasem złość jej minęła i zaakceptowała panującą sytuację, nawet cieszy się, że ma przyszywane rodzeństwo. Problemy przestają być beztroskie, gdy poznaje w galerii  Pawła. Zakochuje się w nim, jednak dzielą ich setki kilometrów, co nie pozwala wytrwać tej miłości. Dziewczyna bardzo przeżywa to rozstanie. W międzyczasie w jej życiu pojawia się Filip. To dziewiętnastoletni chłopak mający na swoim koncie błąd przeszłości, który nieomal zaowocował śmiercią ukochanej Weroniki. Jednak dzięki pomocy Leny, para wyszła na prosto. Weronika oznajmiła Lenie, że jest w ciąży i chce usunąć dziecko, przed czym dziewczyna chce ją powstrzymać. Mama Leny jest psychologiem, co sprawiło, że pewnego dnia w domu Leny pojawił się chłopak z problemami- Kuba. Stracił obojga rodziców i na chwilę obecną wychowuje go ciotka, która nie radzi sobie z dorastającym, zamkniętym w sobie chłopakiem. Zaczynają się do siebie zbliżać coraz bardziej z każdym kolejnym dniem. Lena po rozstaniu z Pawłem potrzebowała wsparcia, które odnajdowała tylko w Kubie i swej najlepszej przyjaciółce Kindze. Życie Leny powoli wraca na swój tor, gdy dziewczyna dowiaduje się, że jej przyjacielowi (Kubie) relacje przyjacielskie nie wystarczają.  Chłopak zaczyna więc ignorować dziewczynę, raniąc przy tym jej uczucia.  Gdy dochodzi do wyjaśnienia sytuacji Lena nie wytrzymuje napięcia i puszczają jej emocję, wykrzykuje, że Kuba nie jest jej potrzebny, na co chłopak odchodzi bez słowa.

ROZDZIAŁ 19

Nadeszła upragniona wiosna. Lena liczyła, że wraz ze zmianą pory roku, zmiany pojawią się również w jej życiu. Z jednej strony bała się utracić to co zna, z drugiej zaś znajome przestało jej wystarczać. Pierwszy dzień wiosny Lena uczciła ze swoją przyjaciółką Kingą chodząc po sklepach. Pieniądze szczęścia nie dają, lecz zakupy już tak. Kolejne dni, również poświęcała swojej przyjaciółce, gdyż czuła, że przez ostatnie wydarzenia, które miały miejsce w jej życiu oddalała się od Kingi. Znały się od dziecka i Lena nie wyobrażała sobie bez niej życia. Kochała ją całym sercem.

Lenę dziwiła tylko cisza ze strony Kuby. Nie odzywał się od niej od momentu wspólnie spędzonego wieczoru. Ale przecież to był bardzo mile spędzony wieczór. Nic się podczas niego nie wydarzyło. Nic, co mogłoby spowodować spięcie między nimi. A jednak trwała nieprzerwana cisza. Chłopak nie odbierał telefonu, nie oddzwaniał i nie odpisywał na sms’y. W szkole nie odpowiadał na zaczepki, czasem ledwo wybąkał „cześć” w stronę Leny.  Dziewczyna widziała go wśród nowych koleżanek. Znienawidzonych koleżanek. Typowe dziewczyny absorbujące resztę drogimi ciuchami i nieskazitelnym makijażem. Denerwował Lenę fakt, iż brak mózgu próbują zasłonić tonami pudru. Bezskutecznie. Pomyślała, że już nie chce mieć z nią kontaktu, że ma nowe przyjaciółki.

- Zapomniałeś o mnie?- powiedziała Lena w stronę Kuby, gdy ten mijał ją w szatni.

- Nie dajesz o sobie zapomnieć.- burknął chłopak nie spoglądając dziewczynie w twarz.

- Ah tak, przecież Twoje nowe koleżaneczki całkowicie odpowiadają twoim wymaganiom. No cóż, nie sądziłam, że są aż tak ubogie.- szyderczo rzuciła Lena

- Nie znasz ich.- odpowiedział

- Fakt, nie zadaję się z tego przekroju ludźmi. Ale myślałam, że znam ciebie…- dokończyła urwanym głosem

- Pozory mylą. –dodał i odwrócił się na pięcie, chcąc ruszyć w innym kierunku

Lena jednak była szybsza i chwyciła go za ramię.

-Poczekaj. Nie dam ci spokoju dopóki mi nie wytłumaczysz o co ci tak naprawdę chodzi. Słyszysz?

- Dzisiaj po szkole w parku o 17. – powiedział i ruszył przed siebie nie czekając na odpowiedź.

Zszokowana Lena powędrowała w stronę swojej klasy. Do końca lekcji myślała, co mogło urazić Kubę, co sprawiło, że jego zachowanie zmieniło się o 180 stopni w ciągu kilku dni. Gdy wracała do domu zaczął padać deszcz. Pierwszy wiosenny deszcz. Bała się czy Kuba przyjdzie na umówione spotkanie, jednak próby dodzwonienia się do niego były bezskuteczne. Postanowiła więc pójść, mimo nasilającego się deszczu. Zjadła, ubrała się cieplej, wzięła ze sobą parasol i wyszła z domu o godzinie 16:50, by zdążyć punktualnie na czas. Była w parku równo o 17, jednak poszukiwania Kuby spełzły na niczym. Usiadła na ławce i drżącymi z zimna dłońmi wyjęła telefon z kieszeni. Na wyświetlaczu pojawiło się imię „Kuba”.

- Zabiję go, jeżeli odwołał spotkanie.- pomyślała i nacisnęła przycisk ‘odblokuj’

„Już idę. Czekaj na mnie.”

- O proszę, na królewicza trzeba czekać.- powiedziała sama do siebie

Po 5 minutach w oddali pojawiła się postać Kuby.

- Cześć- powiedział, gdy był na tyle blisko, by Lena go usłyszała

- Siema.- odpowiedziała i wskazała ruchem ręki, by usiadł obok niej

- To w jakim celu jest to spotkanie?- zapytał Kuba

- Żartujesz sobie? Jeszcze się pytasz w jakim celu? Nie odzywasz się, nie dajesz jakichkolwiek oznak życia. Udajesz, że mnie nie znasz, wożąc się po szkole z jakimiś typiarami. Co się z tobą dzieje?- wypowiedziała na jednym tchu dziewczyna, dopiero po chwili orientując się, że wszyscy co przechodzili musieli to słyszeć

- Nic. Zupełnie nic.- dodał

- Aha, czyli to jest twoja odpowiedź? Nie masz nawet odwagi spojrzeć mi w twarz.- powiedziała wściekła i wstała próbując odejść

- Stój.- słowa Kuby brzmiały jak oschłe polecenie

- Nie będziesz mi rozkazywał.- dodała ruszając przed siebie

- Proszę, zostań…- ton głosu chłopaka złagodniał, stał się proszący, więc Lena zatrzymała się i odwróciła w jego stronę

- Powiesz mi o co chodzi?- zapytała

- Nie rozumiesz? Jesteś taka głupia czy tylko udajesz?- tym razem to chłopak podniósł głos

- Słucham? Może masz mnie zamiar obrażać, ale ja nie mam zamiaru tego słuchać.

- Jestem ci potrzebny tylko w chwilach, kiedy cierpisz. Dzwonisz tylko wtedy, gdy potrzebujesz pocieszenia. Gdy masz problem, pojawiam się ja. Gdy problem znika, masz mnie w dupie. Nie mam zamiaru być na każde twoje zawołanie, skinienie palca. To nie jest tak, że ty robisz „pstryk” a ja niczym kundel z wywieszonym językiem biegnę do ciebie.- wykrzyczał, pierwszy raz spoglądając w jej oczy

- Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi.- wyszeptała

- Ty mnie traktowałaś jako przyjaciela. Nic więcej, tylko przyjaciel. A ja? Nigdy nie zgadzałem się na układ kolega-koleżanka. Rozumiesz? Przestało mi to wystarczać. Robiłem wszystko, byś popatrzyła na mnie jak na chłopaka. Twojego chłopaka.

- Ale.. ale..- głos Leny odmawiał jej posłuszeństwa.

- Ale co? Dawałaś mi nadzieję odkąd ten twój Pawełek ciebie olał. Ale przecież takie jak ty uwielbiają bawić się takimi jak ja. Prosty chłopak, bez rodziców, łatwowierny. Idealna partia na pocieszyciela, a jak się skończyły problemy to mogę spadać co nie?- silne uderzenie w twarz przerwało monolog wypadających z jego ust słów. Oprócz kropli deszczu poczuł na swoim policzku dłoń Leny.

- Nigdy nie chciałam się tobą zabawić.- dodała

- A jednak.- powiedział chłopak dotykając twarzy

- Masz racje, leć do tych dziewczyn. One dadzą ci na pewno więcej ciepła i zrozumienia. Nie potrzebuję ciebie słyszysz? Nie potrzebuję! – wykrzyczała mu w twarz, chociaż po chwili żałowała wypowiedzianych słów

Chłopak spojrzał na nią, a w jego źrenicach dało się zobaczyć tańczące krople łez. Zacisnął pięści, zmrużył oczy tym samym odwracając się na pięcie. Ruszył, a Lena zbyt sparaliżowana całą sytuacją nie było w stanie go zatrzymać. Ręce nie dały rady chwycić jego ramion, a głos był zbyt cichy, by mógł go usłyszeć. Tylko myśli krzyczały głośno. Potok myśli niczym rwąca rzeka przepływał przez głowę Leny. Nie chciała żeby wypadające z jej ust słowa zraniły chłopaka. To było nieprawdą. Potrzebowała go. Potrzebowała, bo tylko on i Kinga byli w stanie ją zrozumieć. Poczuła tą samą bezsilność, którą czuła, gdy traciła Pawła. Ten sam ból rozrywający pierś i te samo bolesne tętnienie skroni. Wyżerające łzy spływały po policzkach sprawiając nieprzerwany ból. Minęło 10 minut zanim zdołała ruszyć w kierunku swego domu. Silne grzmoty i przerażające błyskawice idealnie opisywały stan emocjonalny Leny. Toczyły walkę, tak jak ona toczyła wojnę myśli, czy zadzwonić i przeprosić, czy pozostawić sytuację taką, jaką jest. Nie była w stanie niczego zmienić. Straciła kolejną ważną osobę w jej życiu. Czuła, że powoli traci siebie…

ROZDZIAŁ 18

Zapłakane oczy Weroniki mówiły wiele. Właściwie wszystko to,  co nie były w stanie przekazać zastraszone  usta. Atmosfera przepełniona była dramtyczną melancholią, z której nikt nie mógł się wyrwać.

- Urodzisz to dziecko. Urodzisz i je wychowasz. Razem z Filipem.

- Nie damy rady..

- Wy nie dacie? Najsilniejsza para jaką znam? Przeszliście tyle, to szczęście, nie problem. Chodź wracamy, zrobiło się strasznie zimno, nie chcę żebyś się przeziębiła. – powiedziała Lena i chwyciła zmarzniętą dłoń Weroniki. – Pomogę wam. Ja i moja mama.

Lena odprowadziła dziewczynę do domu, przez całą drogę rozmawiając z nią na temat jej decyzji. Mimo tego, że Weronika nie widziała innego wyjścia, pojawiła się iskierka nadziei. Gdy Lena wchodziła do domu usłyszała znajomy głos z kuchni. Nie był to jednak głos mamy lecz Kuby.

- Cześć mordeczko, dawno cię nie widziałem i trochę się stęskniłem. – powiedział rozbawiony chłopak, gdy Lena zajrzała do kuchni

- Caaałe dwa dni, wieczność. –powiedziała Lena z ironicznym uśmiechem.

- Twoja mama była tak miła, że wspuściła mnie do domu i pozwoliła pomóc sobie ugotować dla ciebie obiad.

- Czyli dzisiaj nie jemy?- roześmiała się dziewczyna

- Zabawne, bardzo zabawne. Właśnie przed tobą stoi najlepszy kucharz w tym mieście.- rzucił Kuba kłaniając się nisko

- To prawda- wtrąciła się mama Leny- Kuba świetnie gotuje, a w salonie masz tego dowód. Zjedźcie sobie, a ja idę do pracy, bo umówiłam się, że podpiszę dzisiaj wszystkie rachunki.

- Mamo, pamiętaj, że cię kochałam, bo mogę nie przeżyć dzisiejszego dania.- powiedziała dziewczyna zamykając za mamą drzwi.

- A więc mistrzu prowadź.

Potrawa przygotowana przez Kubę, pomimo wcześniejszych obaw, była pyszna.

- Potrafisz gotować, kiedy mam problem jesteś pierwszą osobą  gotową mi nieść pomoc, przy tobie nie istnieją problemy, codzienne zmartwienia. Bawisz się w mojego Anioła Stróża?- zaśmiała się

- A może jestem ideałem?- po tych słowach nastała chwila ciszy, a potem głośny wybuch śmiechu obojga. – A może wersja z Aniołem bardziej pasuje. –dodał

- Chciałabym kiedyś móc mieć takiego mojego Anioła na zawsze przy sobie…

- Wiem, że to w bieżącej sytuacji wydaje się irracjonalne, ale uwierz mi zjawi się kiedyś taki ktoś w twoim życiu, kto pokocha ciebie taką jaką jesteś, z wadami i dziwnymi nawykami.- uśmiechnął się Kuba

- No pomarzyć można. –dodała

- Może już się zjawił.. –wyszeptał Kuba, ledwo słysząc swoje własne słowa, a może to  były tylko jego głośne myśli?

- Mówiłeś coś?- zapytała

- Nie, zupełnie nic.- dodał speszony chłopak. –Może potańczymy na xboxie? Na pewno jesteś w tym cienka.

- Oo Kicia, ty jesteś mistrzem gotowania, ale na parkiecie wymiatam ja.

- Przekonajmy się.

Kuba wyzwalał w Lenie pozytywne emocje. Nie bała się przy nim być sobą, czyli tą spontaniczną, radosną dziewczyną stłamszoną przez głupi błąd. Tak- błąd. Mimo wcześniejszych zaprzeczeń jedyne o czym teraz marzyła dziewczyna to było wymazanie z pamięci ostatnich kilku miesięcy. Mówiła sobie, że nie wolno żałować niczego, co dawało szczęście. A jednak żałowała. Żałowała każdego momentu, każdej drobnej chwili, którą poświęciła osobie zupełnie tego nie wartej.  Ale każdy z nas coś stracił, coś przeżył, za czymś tęskni i czegoś wciąż się boi. Każdy czeka na coś, co może się nigdy nie wydarzyć. Czasami nie pozostaje nam nic prócz czekania, bo to jedyne co trzyma nas jeszcze przy życiu. To coś, co daje nadzieję i wywołuje chwilowy uśmiech na twarzy. Ale jaki sens ma życie ze świadomością, że to, na co czekamy nie ma już prawa się wydarzyć?

Lepiej czuć żal, smutek rozczarowanie niż pustkę, którą nosi się w sercu. Bo z pustką nie można żyć od tak. Nie można udawać, że jej nie ma, bo ona jest i gryzie swoimi niewidzialnymi ząbkami.

I nagle pada kilka słów,
odwracasz się i sama nie wiesz gdzie iść,
każda ze znanych dróg wydaje się zła.
najchętniej usiadłabyś na krawężniku zanosząc się płaczem.
brzmi znajomo, prawda?