ROZDZIAŁ 21

Sobota. Samo wymawianie tego słowa sprawia, że człowiekowi chce się żyć. Albo raczej... spać. Tak również Lena postanowiła rozpocząć swój leniwy weekend. Dochodziła 11, a dziewczyna dalej nie miała ochoty otworzyć swych zaspanych powiek. Tego dnia ani przeraźliwy dźwięk budzika, ani serdeczny głos mamy nie były w stanie ruszyć ją z łóżka. Jedynym powodem, który zmusił ją do wstania było uporczywe burczenie brzucha, które było głośniejsze od jej chrapania. Gdy wstała od razu udała się pędem do lodówki.
- No supeer, mamy tylko światło- wybąkała po cichu.
Zamykając drzwi lodówki ujrzała naklejoną karteczkę:

"Musiałam wyjść wcześniej i nie zdążyłam zrobić zakupów, przepraszam. 

Kup sobie coś, Mama"

Lena wyjęła telefon postanawiając by to "coś" przybyło szybciej, zadzwoniła do pobliskiego subway'a zamawiając kanapki. Po 20 minutach, które dla Leny były wiecznością, rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi.

- Dzień dobry, pani zamawiała kanapki?- zapytał młody chłopak wpatrując się w zielone oczy dziewczyny

- Głupio pytasz- pomyślała, jednak w odpowiedzi chłopak usłyszał "tak".

- Należy się 30 zł.

- Proszę- powiedziała, podając mu przygotowaną gotówkę.

- Dziękuję i życzę smacznego- dodał dostawca i posłał dziewczynie zalotne spojrzenie.

Zamykając drzwi Lena zastanawiała się czy chłopak tym przesłodkim uśmiechem i przenikliwym spojrzeniem ją podrywał.

- Pewnie to jakiś chwyt reklamowy.- pomyślała i czują tę woń zapachu wydobywającego się z pudełka zabrała się do jedzenia.

Będąc w trakcie spożywania posiłku dziewczyna poczuła wibrację w kieszeni. Szybkim ruchem wyjęła telefon, odbierając go.

- Halo- wybełkotała Lena przeżuwając kanapkę

- Nie mówi się z pełną gębą- odpowiedziała Kinga tym samym dając Lenie czas do przełknięcia.

- Spadaj, głupku.

-Sama jesteś głupkiem.

- Ejj.. Kicia mam prośbę. Dzisiaj jest impreza u Krystiana. Taka no wiesz... domówka. Będzie dużo osób z klasy i ze szkoły. I przede wszystkim będzie ten przystojny brunet, bo to jego sąsiad, a wiesz, że on mi się strasznie podoba. Będę u ciebie o 18:00. Bądź gotowa. Do zobaczenia.

- Co za wariatka, jak ja z nią wytrzymuje.- pomyślała Lena i odłożyła telefon. Po chwili jednak z powrotem wzięła go do ręki i zadzwoniła do mamy. Gdy Lena usłyszała przyjazny głos, od razu się uśmiechnęła.

- Mamoo...- zaczęła błagalnym tonem- Bo wiesz... jest impreza, no i czy mogłabym na nią pójść?

- A idziesz sama?- zapytała kobieta

- Nie, z Kingą.

- No dobra, idź. Dzisiaj i tak pojadę po pracy do babci. Muszę jej pomóc i pewnie zostanę u niej na noc. Nie wracaj tylko zbyt późno i uważaj tam na siebie.

- Dziękuję Mamo, jesteś kochana.- powiedziała dziewczyna rozłączając się.

Dochodziła 18, a Kingi nie było.

- Może się rozmyśliła- nie zdążyła dokończyć swej myśli, a w progu jej domu pojawiła się jej przyjaciółka.

- To idziemy zaszaleć- wykrzyczała Kinga, biorąc Lenę za rękę i ciągnąć ją do samochodu.

U Krystiana byli prawie wszyscy. Głośna muzyka nie pozwalała usłyszeć swoich własnych myśli i przyspieszała rytmiczne bicie serca. Przedzierając się przez tłum nastolatków trzymających w dłoniach kolorowe drinki Lena ujrzała w oddali Kubę wlewającego w siebie niezliczoną ilość alkoholu. Obściskiwał się z blondynką, która jedyne co sobą reprezentowała to był chyba tylko obszerny biust. W jej głowie pojawiła się myśl, że on już niżej nie może upaść. Staczał się i tym samym niknął w jej oczach jako normalny, porządny chłopak. Ale to był jego wybór, a Lena musiała go zaakceptować, choćby nie wiadomo jak ją to bolało. Kinga cały wieczór tańczyła ze swoim wymarzonym brunetem, z którym łapała coraz to lepszy kontakt. Pasowali do siebie, przynajmniej tak uważała Lena. No i oczywiście Kinga. Dziewczyna natomiast samotnie pląsała przy dźwiękach muzyki. Rozmawiała co jakiś czas ze znajomymi ze szkoły lub dawała się porwać do tańca kolegom z klasy.

W pewnym momencie poczuła się zmęczona, więc postanowiła wyjść na dwór, by się przewietrzyć. Usiadła na ławeczce przed domem Krystiana i niemo wpatrywała się w gwiazdy. Ten moment wywołał wspomnienia, gdyż zawsze z Pawłem mówili sobie, że nie ważne ile kilometrów ich dzieli to zawsze zasypiają pod tym samym niebem. Głęboko westchnęła i zauważyła, że nie jest już sama. Ze schodów schodził chwiejnym krokiem Kuba, bełkotając przy tym coś pod nosem.

- O, cześć- powiedział chłopak- miałem nadzieję, że będę tu sam.

- Aż tak bardzo ci przeszkadzam?- zapytała Lena

- Bardziej mi przeszkadza to, że chociaż jesteś na wyciągnięcie ręki, nigdy nie będziesz dostatecznie blisko.- wypowiedział chłopak i nagle spochmurniał. Usiadł obok niej. 

- Zaczynasz bredzić od rzeczy. Wracaj już lepiej do domu.

- Do domu?- wybuchnął śmiechem chłopak- ja już nie mam domu. Ciotka powiedziała, że jak kolejny raz się napiję mogę nie wracać, bo i tak po tym odda mnie do bidula. Nie chce mieć ze mną już więcej problemów. Cienka jest, nie radzi sobie ze mną.

- A mimo to wypiłeś, no bardzo mądrze.

- Ja już nie mam nic do stracenia.

- Nawet nie wiesz, jak masz jeszcze bardzo wiele.- urwała cicho Lena, mając na myśli, że jeszcze jej nie stracił

- O jaka ładna dupa- powiedział chłopak i swój wzrok skierował na wychodzącą z domu wysoką blond włosą dziewczynę- zaraz będzie moja.

- Pff.. powodzenia. Nie zorientowałam się kiedy zacząłeś gustować w tak banalnym pięknie.- odpowiedziała Lena wywracając oczami.

Kuba podszedł do dziewczyny próbując zauroczyć ją rozmową. Po chwili jednak stał się nachalny, chcąc na siłę ją objąć. W tym samym momencie wyszedł jej chłopak z niezadowoloną miną z powodu incydentu, który przed chwilą miał miejsce. Podszedł do Kuby, jednak ten pod wpływem alkoholu zbyt mocno uwierzył w swoje siły próbując wymierzyć cios w twarz przeciwnika. Jednak on znacznie silniejszy, zahamował jego ruch i w odpowiedzi nie był mu dłużny. Kuba upadł na ziemią nie podnosząc się przez kilka minut. Tłum gapowiczów po kilku sekundach otoczył go. Lena w pośpiechu podbiegła i przedarła się, by być bliżej Kuby. Nie minęło 5 minut, a Krystian już wybiegł z domu krzycząc na sprawcę tego zamieszania.

- Muszę natychmiast zadzwonić po jego ciotkę!- wykrzyczał wściekły

- Nie rób tego! Ona nie może się o tym dowiedzieć- wykrzyczała w odpowiedzi Lena, czując, że jej głos się powoli załamuje

- Nie rozumiesz? Muszę! Nie chcę mieć przypału ani na policji, ani u rodziców.

- Jak zadzwonisz czeka go dom dziecka, to rozumiesz?

- Nie mam innego wyjścia, przykro mi- powiedział chłopak wyjmując telefon z kieszeni

Lena nie mogła na to pozwolić. Z każdą  kolejną chwilą, gdy widziała bezbronnego Kubę i ten strach w jego oczach, czuła, że coraz bardziej się od niego uzależnia. Stawał się dla niej coraz ważniejszy. Nie mogła pozwolić, by znalazł się w domu dziecka. On by tam nie wytrzymał. Nie dałby rady. Ona nie mogła się na to zgodzić, skazywać go na samotność. Nie mogła go kolejny raz stracić...

rozdział pisany z pomocą Picasso, dziękuję Mała ;*